« میرزا اسماعیل دولابی »

گاهی اوقات نباید برخی

باید برخی

چه می کشد بین این زد و خورد ها...

مادر فکر میکند خبری از جگرگوشه اش اورده اند اما...
.
بالاخره فقط یک روز خبر اوردند...
چه خبری؟
مادر فقط دیده شده حسینت شهید شد...
اما معلوم نیست جسدش کجاس...
ای وای...
.
حال دل مادر خراب تر شد...
از این به بعد باران که می بارد...
وسط حیاط خانه مینشیند...
زیر باران...
.
-مادر چرا ؟
مریض میشی...
-نه،الان پسرم ، حسینم زیر همین بارون ...
تنش خیس میشه...
ای مادر بمیره برات که طاقت سرما خوردگیتو واسه یه لحظه هم نداشت...

آری این است کار هر روز مادر...
انقدر به در خیره شد که در خانه از خجالت آب شد...
مادر یعنی این...
اخرش هم پسرش امد دنبالش...
و مادر را با خود برد...

یکی از فانتزیام اینه :
در حالی که بوی قرمه سبزی ای که با عشق پختم تو خونه پیچیده

منم آراسته نشستم منتظر ، که آقامون از در وارد بشه
ِیهو با صدای زنگ از جا بپرم

قلبمم تالاپ تولوپ کنه بخاطر تشریف فرمایی حاج آقامون

بپرم در و باز کنم ببینم اقامون اومدن با یه کلاشینکف ِ تر تمیز و خوشگل

بعدش بیاد داخل بگه به به چه کردی حاج خانوم خسته نباشی
حالا که خانوم خوبی بودی پاشو اماده شو بریم

منم بگم عه وا حاج اقا کجا؟؟؟

ایشونم بگن میخوایم بریم عراق با داعش بجنگیم

منم بگم چعشم هر چی شما بگین حاج آقا
وای حالا چی بپوشم؟

اقامونم بگه :یه لباس ساده با چادرت بپوش بریم.

بعدشم بریم بجنگیم شهید شیم

مرد بسیار قانع بود و زن تحمل این همه ساده زیستی را نداشت

روزی تاب و توان زن به سر رسید و با عصبانیت رو به مرد گفت:

حالا که به خواسته های من توجه نمی کنی، خود به کوچه و برزن می روم تا همگان

بدانند که تو چه زنی داری و چگونه به او بی توجهی می کنی،

من زر و زیور می خواهم! مرد در خانه را باز کرد و روبه زن می گوید:

برو هر جا دلت می خواهد! زن با نا باوری از خانه خارج شد، زیبا و زیبنده!

غروب به خانه آمد . مرد خندان گفت: خوب! شهر چه طور بود؟ رفتی؟ گشتی؟

چه سود که هیچ مردی تو را نگاه نکرد . زن متعجب گفت: تو از کجا می دانی؟

مرد جواب داد: و نیز می دانم در کوچه پسرکی چادرت را کشید! زن باز هم

متعجب گفت : مگر مرا تعقیب کرده بودی؟ مرد به چشمان زن نگاه کرد و گفت:

تمام عمر سعی بر این داشتم تا به ناموس مردم نگاه نیاندازم،

مگر یکبار که در کودکی چادر زنی را کشیدم!